ŞİİR

Hüznü sakallarından damlayan bir adam duruyor Göğün kızıla dönmek üzere olduğu bir yerde... Açlığını hesaba katmayan bir adam bu Sonunu kendi elleriyle urgana satırlayan bir adam.

Tüm insan mirasına dilsiz Soğuk kalp kuyruklarında saçlarını kesen bir adam. Sahi, neden keserdi ki saçlarını? Çürük ağaç dallarında yaşamak nağraları attığı için mi? Yoksa kapılar mı kapanmıştı yüzüne... Sızılarından yeni bir gezegen kurmaya çalışırdı Üstelik Şeytanın kırmızısını alnında taşıyor, Silahtan daha öldürücü şiirleri var Hepsini bir bir kirpiklerinden atıyor Sonra bir şarkı söylüyor, Tüm dilsiz sokakların kaldırımları Çiçek bahçesi sonra…